De reguliere behandeling van burn‐out schiet hopeloos tekort
Sociaal-psycholoog Christine Maslach doet in Berkeley (Californië) onderzoek onder uitgeputte hulpverleners. Zij ziet dat de hulpverleners die zich het meeste inzetten en gemotiveerd zijn, ook het meeste last hebben van stressklachten en vaker ziek zijn. Om de klachten te duiden introduceert ze het begrip burn-out (opgebrand).
Volgens Maslach hebben deze zieke hulpverleners drie klachten gemeen: ze zijn emotioneel uitgeput, ze voelen zich machteloos in hun werk en ze hebben het gevoel zwaar tekort te schieten. In haar karakterisering van burn-out zet ze déze klachten centraal. Om in te kunnen schatten hoe erg het is, ontwerpt ze een vragenlijst. Haar karakterisering en vragenlijst worden al snel wereldwijd de gouden standaard.
Van overspanning naar burn-out
2016. Wat in de jaren ’70 door artsen overspanning werd genoemd, heet nu burn-out. De aandoening beperkt zich dan ook niet tot hulpverleners, maar komt onder de gehele beroepsbevolking voor. Er is wél een verschil: vroeger werd overspanning als een medisch probleem gezien. In 2016 kijken we naar burn-out door de sociaal-psychologische bril van Christine Maslach.
Dat is een vorm van tunnelvisie. Of hokjes-denken. Daarmee doen we de patiënten tekort.
Want door deze aandoening zo te psychologiseren, negeren we de onderliggende, wérkelijke oorzaken. En dat zorgt er weer voor dat de behandeling niet optimaal is. Die kan veel beter.
Hoe ontstaat burn-out volgens de huidige opvattingen?
In de Richtlijnen (waarin de aanbevolen behandeling is opgenomen) staat dat je burn-out raakt als je coping faalt en je de controle verliest. In gewoon Nederlands: je raakt burn-out als je problemen hebt die je niet kunt oplossen. Daar word je moe van, onzeker, minder gemotiveerd en somber. Op zeker moment wordt het je te veel: je geeft het op. Dan ben de controle kwijt. Je bent burn-out.
… en hoe genees je ervan?
Nu gaat de redenering andersom: Eerst moet je tot rust komen. Daar staat ongeveer drie weken voor. De volgende stap is dat je erkent dat je problemen hebt. Daarna zoek je naar de oorzaken. Want zicht op de oorzaken leidt tot oplossingen, zo is de redenering. En dan ben je er bijna: als je de oplossingen in de praktijk brengt, heb je een goede coping en verdwijnt het controleverlies vanzelf. Dan ben je genezen.
Waarom klopt dit niet?
Dit is een beschrijving van de psychische klachten van mensen met burn-out. En daar baseren we de behandelwijze op. Logisch.
Maar wat is er lichamelijk met die mensen aan de hand? Waarom voelen ze zich zo total loss? Komt dat alleen door een ‘gebrek aan controle’?
Lees verder via deze link
http://us2.campaign-archive1.com/?u=eddf8c051c4bc85a94171ff60&id=f2cc0516d0
