Als je kind bent, begrijp je niet wat er gebeurd als volwassenen ver van hunzelf staan. Ze zijn druk, zeggen van alles en je krijgt de kans niet om erop te reageren. anders zijn
Snel snel, geen tijd voor ruimte en verbazing. Stilte en zijn…
De anderen lijken hierop wel positief te reageren en kunnen mee omgaan.
Dat lijkt toch zo vanuit je eigen perspectief.
Maar anderen zien het mogelijks ook niet aan jou dat je je anders voelt.
Hoe moeten ze het weten als iedereen zwijgt of zich gesloten opstelt omdat we bang zijn om gekwetst te worden.
Vanuit dit kijken/observeren naar het gedrag van anderen lijkt het alsof we anders zijn.
En misschien is het ook zo,
maar tussen jezelf en de anderen staan heel veel verschillende anderen.
100 mensen zijn 100 andere mensen
Misschien moeten we het omdraaien,
Mag ik mezelf zijn zoals ik ben?
Ben ik goed zijn zoals ik ben?
Durf ik mijn mooie kleuren te laten zien, als ze anders zijn dan anderen?
Of heb je geleerd dat je hiervoor wordt afgewezen?
Of durf je geen keuzes te maken omdat men je dan ziet en je bang bent voor de gevolgen?
Wat houdt je tegen om anders te zijn?
Het gevoel van erbij te horen?
Het voelt zo fijn om er bij te horen?
Het zou zo leuk zijn om er bij te horen? Te zijn zoals anderen, dat lijkt gemakkelijker.
Minder moeilijk
Minder moeilijk om mezelf te zijn
Eenvoudiger
