Soms ben ik boos, heel boos, als ik hoor hoe mensen spreken over mensen met burnout.
OMG 2 weken moe zijn is GEEN burnout!!
Het is bovendien héél onrespectvol naar alle mensen IN burnout om zo iets te durven stellen.
Ik kan begrijpen dat er in de maatschappelijk veel onbegrip heerst als je mensen zo’n uitspraken hoort zeggen. De ernst van de zaak wordt hierdoor totaal ondermijnt!
Burnout ontstaan door een langdurig proces van telkens over je grenzen heen gaan, telkens en voor lange tijd te veel van jezelf geven, verder doen en volhouden omdat je vaak niet weet HOE het anders aanpakken en niet weet dat je meer mogelijkheden hebt dan je hebt. Veel mensen in burnout hebben geprobeerd om het anders aan te pakken maar lopen telkens tegen eenzelfde muur. Hierdoor worden ze vaak moedeloos en wordt de situatie uitzichtloos. De match tussen bedrijf/team/persoon/jobinhoud is vaak ook niet ideaal.
Maar er komt veel meer bij kijken als dit.
Dieperliggende overtuigingen over oa dat anderen belangrijker zijn, de gevoeligheid die als een last wordt ervaren en maatschappelijke druk van de positie waarin je gekomen bent en niet meer lijkt uit te geraken spelen mee.
Maar opnieuw komt er veel meer bij kijken.
Ik merk dat mensen moeten leren omgaan met hun gevoel en de signalen leren herkennen. Vervolgens is er een belangrijke stap: leren opkomen voor jezelf in respect en zelfzorg. Dat is een heel moeilijke want veel burnouters zijn eerder conflictvermijdend. Ze doen hard hun best voor de goede vrede en werken hard.
Maar burnout is een proces en in de stappen voor de echte burnout kan je beter al ingrijpen voor het te laat is.
Dat is nu net een probleem want veel mensen vinden de werkgever, de kinderen, de vrienden/familie, … zoveel belangrijker als hunzelf dat ze ondanks ze weten dat er iets moet veranderen toch blijven verder doen. Best kan je in preburnout al even naar de huisarts gaan een je klachten vertellen. Zo kan je voor jezelf gaan zorgen. Dat is het herstel gemakkelijker en minder lang.
Begeleiding is nodig om uit dezelfde gedachtengang te komen die je telkens tegen de muur doet lopen en waardoor je denkt dat niets je zal helpen.
