Deze week trok ik naar Gent om vorming te geven met als thema: “omdat schreeuwen toch niet werkt”. Het valt me op dat veel ouders, veel stress ervaren in de opvoeding van hun kinderen. Het ochtend ritueel, de files, het werk zelf, … En vervolgens na een werkdag terug de file, het eten maken, huiswerk, het avondritueel en de kinderen op tijd in bed krijgen en dan vervolgens gecombineerd met het huishouden…
Voor vele ouders is opvoeding een helse sleur
Hierbij merk ik dat de manier waarop ik het verloop van de dag omschrijf tijdens de vorming door veel mensen wordt herkend. En dus vermoed ik dat veel mensen hetzelfde probleem hebben met de dagdagelijkse routine.
En dan zijn er de kinderen en die doen niet wat je wil, ze willen niet mee in het ritme, blijven zitten, doen hun schoenen niet aan, eten hun boterhammen niet op, zeggen “neen”, … Een bron van frustratie. Een trekken en sleuren dat elke dag opnieuw… en heel vermoeiend.
Ouders voelen hun vaak machteloos
Veel ouders ervaren een gevoel van onmacht, machteloosheid en automatisch reageren door kwaad te worden, te roepen/schreeuwen en vervolgens ruzie die vaak uit de hand loopt (wat je zelf ook niet wil). Het lijkt niet anders te lukken.
In deze video heb ik het kort over hoe de focus te veranderen van “de kinderen willen niet mee” naar
- iedereen draagt een steentje bij aan het gezin
- hoe kan ik zelf anders doen (want als jij elke ochtend trekt en de kinderen elke ochtend niet mee willen dan doen jullie beiden elke dag hetzelfde)
De tips:
- de automatische reacties voor te zijn
Dus voor je begint te roepen: ademen en vertragen - positieve focus in je woorden
voorbeeld:
Jongens wie wil het een leuke ochtend maken?
(ipv het is altijd hetzelfde jullie doen nooit mee!) - Vermijd alle veralgemeningen zoals :
“het is altijd zo”, “kan je nooit meedoen”, …
Het zijn drie tips, als je deze onder de knie hebt, ben je al een heel eind verder want dan kom je bij de volgende vraag.
Wat doe ik mijn mijn gevoelens van kwaadheid en onmacht en hoe kan ik hiermee omgaan?
